وقتي نوجوانيم احمقيم، حرف‌هاي اشتباهي بر زبان مي‌آوريم، نمي‌دانيم چطور فروتن يا كم‌تر خجالتي باشيم. به راحتي قضاوت مي‌كنيم. اما تنها نور اميد تابيده شده بر ما، گرچه فقط با نگاه به گذشته اين را متوجه مي‌شويم، اين است كه تغيير خواهيم كرد. ياد مي‌گيريم و تكامل مي‌يابيم. موجوديت امروز من را نه دستاوردهايم در طول زمان، كه آنچه بر من گذشته شكل داده است. اما من براي رسيدن به اينجا چه كساني را آزردم؟ چه كسي مرا به سمت آدم بهتري شدن سوق داد؟ چكسي يادم داد حين دروغ گفتن بخندم؟ چه كسي باعث شد از علاقه صرف به شخصيت‌هاي جالب به اين مسير تغيير جهت دهم كه برايم مهم باشد، افراد با ديگران چه مي‌كنند.