آينده چگونه خواهد بود؟ آيا آينده‌اي براي فمينيسم وجود دارد؟ آيا حداقل در کشورهاي غربي مرفه نياز به فمينيسم همچنان احساس مي‌شود؟ در 1992، سوزان فلودي، فمينيست امريکايي، در بحثي متقاعدکننده و با گفتن جزئياتي دلسردکننده از واکنش‌هاي پس زننده و شديدي که فمينيست‌ها در طول فعاليت‌هايشان تجربه مي‌کنند، صحبت کرد. فلودي تاکيد مي‌کند که اين واکنش‌ها غالبا از سوي زناني بوده که از جنبش زنان منفعت برده‌اند. اين فمينيست امريکايي ادامه مي‌دهد: «هرچند بسياري از مردان اين واقعيت را منکر مي‌شوند اما مردان نيز تا به امروز از فعاليت‌هاي فمينيستي سود برده‌اند. اين مردان با لحن مضطرب و عصباني‌اي مي‌گويند فمينيست‌ها پا را از حيطه‌ي خود فراتر گذاشته‌اند!» از سويي ديگر، ژوليت ميشل و آن اوکلي، نويسنده و فمينيست‌هاي بريتانيايي، نيز در سومين مجموعه مقالات خود با عنوان چه کسي از فمينيسم مي‌ترسد؟ با تمرکز بر واکنش‌هاي پس زننده، عنوان کردند: «بسياري از مردم ممکن است در مواجهه با فمينيسم احساس ناراحتي کنند. شايد براي اينکه فمينيسم در حقيقت کليت اين موضوع را که زنان چه کساني هستند، چه مطالباتي دارند و تقسيم بندي حوزه‌ي عمومي و خصوصي را به چالش مي‌کشاند.»