مسئله‌ي کار خانگي به خاصه از دهه‌ي 1970، يکي از مهم‌ترين بحث‌هاي جنبش‌هاي فمينيستي بوده و ده‌ها نويسنده و متفکر مارکسيست در سرتاسر جهان به آن پرداخته و مفصل‌بندي‌اش کرده‌اند. امروز همه‌ي ما مي‌دانيم که هر جنبش اجتماعي، ابتداي به ساکن بايد مواجهه‌اش را با مسئله‌ي نابرابري توضيح داده و اگر مبنايش مبارزه با هر فرمي از تبعيض و نابرابري‌ست، راهي ندارد جز رجوع به ريشه‌ها. کتاب «انقلاب در نقطه‌ي صفر: کار خانگي، بازتوليد و مبارزه فمينيستي» مجموعه مقاله‌هاي «سيلويا فدريچي» در تحليل، تفسير و پرابلمتيک کردن کار خانگي‌ست که تا همين امروز در هزاره‌ي سوم، ميليون‌‎ها زن در سراسر جهان با آن درگيرند. کار بي‌دستمزد از زمانه‌ي برده‌داري تا لحظه‌ي اکنون، موضوعيتش را از دست نداده و همان‌طور که در روند تکامل مناسبات سرمايه‌داري، همه‌ي ‌مناسبات اجتماعي به استيلاي سرمايه در آمده‌اند، به‌قول ماريو ترونتي: «تمايز بين جامعه و کارخانه ازبين مي‌رود، به‌طوري‌که جامعه به کارخانه، و مناسبات اجتماعي مستقيما به مناسبات توليد بدل مي‌شوند»؛ فدريچي معتقد است که «مسير توليد سرمايه‌داري و کارخانه‌ي اجتماعي‌اي که از آن توليد شده، در وهله‌‎ي اول و مهم‌تر از همه از آشپزخانه، اتاق خواب و خانه، يعني مراکز توليد نيروي کار آغاز مي‌شود و سپس به کارخانه‌ها، مدارس، دفاتر و آزمايشگاه‌ها مي‌رسد.» اهميت کتاب انقلاب در نقطه‌ي صفر، از همين رويکرد مترقي نشأت گرفته و تک‌تک مقاله‌هاي آن، قدم به قدم با در نظر گرفتن همه‌ي نظرگاه‌هاي متناظر و وضعيت‌هاي تاريخي و سياسي دهه‌هاي اخير، در اوج راديکاليسم الزامي فمينيسم مارکسيست، پشتوانه‌ي نظري شگرفي براي مبارزات زنان و جنبش‌هاي رهايي‌بخش در اينجا و همه‌جاست!