آن قسمت‌هايي از زندگي ما كه عوض شدند آن‌هايي نبودند كه خودمان انتظار داشتيم. از كجا مي‌دانستيم يك روز ساق‌بند پا مي‌كنيم و مي‌رويم كلاس اروبيك؟ مي‌دانستيم بچه‌هاي خانواده همگي دانشگاهي مي‌شوند ولي از كجا خبر داشتيم زبان فارسي خودمان را تا حدي فراموش مي‌كنيم و به جايش مقداري اسپانيايي ياد مي‌گيريم؟ چيزي كه ما مي‌خواستيم رفاه و آسايش زندگي و حق راي بود. كي فكرش را مي‌كرد روزي براي راي دادن به نامزدهاي ايراني و انتخاب آن‌ها به مقام‌هاي آمريكايي پاي صندوق‌ها مي‌رويم و تازه آن نامزدها برنده هم مي‌شوند؟