ابراهيم پورداوود را بنيان‌گذار ايران‌شناسي در سرزمين ايران و زنده‌کننده فرهنگ و زبان‌هاي ايران باستان دانسته‌اند. وي از کودکي به دانستن اوضاع ايران قديم علاقمند بود و چون به سن رشد رسيد مطالعه کتاب‌هايي را که راجع به ايران‌باستان بوده بر مطالعه کتاب‌هاي ديگر ترجيح داد و به خصوص کتاب‌هاي مربوط به دين زردشتي بيش از همه توجه او را به خود جلب کرد و سال‌هاي دراز در اين باره به تحقيق پرداخت.