خال خالي آن بالاي بالا بود. بالاتر از هر پرنده‌اي که مي‌توانست توي آسمان پرواز کند. بالاتر از هر ابري که مي‌توانست ببارد و بالاتر از آن که کسي از روي زمين بتواند او را ميان رنگ آبي آسمان پيدا کند و با انگشت به ديگران نشانش بدهد. ...خال خالي چشم‌هايش را باز کرد و قيافه‌ي شگفت‌زده‌ي آقاي جنگلبان را ديد که داشت با او صحبت مي‌کرد...