اگرچه شواهد حکايت دارند گه جامعه ايران در دهه‌هاي آتي پير خواهد بود، در حال حاضر که همچنان از ساختار سني جواني برخودار است، سياست‌ها و برنامه‌هاي مشخصي براي استفاده از اين ويژگي اجتماعي به چشم نمي‌خورد. آمار مهاجرت، ميزان اميد به آينده، جلب اعتماد و مشارکت جوانان در امور کشور و پاره‌اي بدبيني‌ها و محدوديت‌ها درقبال آن‌ها که از تضادهاي نگرشي و نسلي نشئت مي‌گيرد، نقش و حضور جوانان را گنگ و پرچالش کرده است. اگر جواني جامعه فرصت است- ونه تعديد- مي‌بايست بر تناقص‌ها و شکاف‌ها فائق بياييم و سياست‌هايي منطبق با بهره وري از آن فرصت در پيش بگيريم.