چند ماه پس از پايان كتاب (شش ماه در ميان زنان وحشي آمازون) يكي از افسران نيروي دريايي ايران كه در آن ايام دوره تخصصي فرماندهي را در ايتاليا مي‌گذرانيد نامه‌اي به عنوان نويسنده نگاشت كه پس از مدتي تاخير و اين دست آن دست گشتن واصل شد. وصول اين نامه براي من تعجب آور نبود زيرا ايرانيان مقيم خارج گاه‌گاه نويسندگان مورد وطن خودشان را مورد لطف قرار مي‌دهند و با اينكه خرج پست گران و درآمد و هزينه ايشان محدود و حساب شده است، از نوشتن نامه‌هاي مفصل خودداري نمي‌نمايند اما چيزي كه براي من ايجاد حيرت كرد، اين بود كه افسر مورد بحث (اجازه ندادند نامشان را بنويسم) وعده داده بود فصلي بر اين كتاب بيافزايد...