از زماني كه به دنيا آمدم، بيشتر به عمل عشق داشتم تا حرف. ولي حالا تنها حرف‌ها باقي مانده‌اند. بنابراين اين داستان و اين حرف‌ها را به دخترم ميترا و نوه‌هايم كيوان و جوني و ساير جوانان ايراني كه مثل آن‌ها در كشورهاي خارجي و در غريت اقامت دارند و از والدين خود مي‌پرسند:«شما چه اشتباهي كرده‌ايد كه ما هم مجبوريم دور از سرزمين خود در تبعيد به سر ببريم»، تقديم مي‌كنم. شكست و ناكامي نسل ما در حال حاضر، محروم ماندن از ميراث ملي و ايراني است. دلم مي‌خواهد آن‌ها نوع برداشت مرا از اشتباهات انجام شده بدانند و در ضمن آنچه را به ياد مي‌آورم، به آن‌ها يادآوري كنم. ستاره فرمانفرماييان