چيزهايي وجود دارند که از بين نمي روند. خشونت يکي از آن هاست. مدرنيته را با بيزاري اي نسبت به خشونت نمي شناسند. خشونت شکلي متغير دارد. دگرگوني اش نسبت به منظومه ي جامعه ي مورد نظر قابل رؤيت است. امروزه دارد از شکل مرئي به نامرئي تبديل مي شود، از امري صريح تبديل به امري ويروسي، از نيرويي خشن به نيرويي ميانجيگر، از امر واقع تبديل به امر مجاز، از شکلي فيزيکي تبديل به شکلي رواني، از امري منفي تبديل به امري مثبت... چيزي زير پوستي مي شود و کم حرف، وارد فضايي مويرگ گونه و سيستم هاي عصبي مي شود و در نتيجه اين اشتباه را براي ما ايجاد مي کند که خيال کنيم محو شده است. در لحظه اي که به طور کامل نامرئي مي شود خود را با نيروي مقابل ادغام مي کند؛ نيروي مقابلش همانا آزادي است. خشونت جنگي جايش را به خشونت نظام مند و بي نام و سوژه تهي گر داده که خود را مخفي مي کند، چون با جامعه يکي شده است.