كنش‌گران سياست‌زده و سياست‌پيشه بي‌محابا شعار مي‌دهند، رجز مي‌خوانند، تبليغ مي‌كنند، اميد مي‌بخشند و پيوسته از دردها و راه‌حل‌ها سخن گفته، جامعه را به سوي خويش دعوت مي‌كنند. اما متفكران تنها به طرح پرسش مي‌پردازند و جامعه، سياست، سياست‌پيشه‌گان و كنش‌گران اجتماعي را با اين پرسش‌ها رويه‌رو مي‌كنند كه آيا به راستي آنان فهم درستي از مسائل دارند؟ مبناي وعده‌ها و اميدهايشان چيست؟ چه ضمانتي براي تحقق شعارهايشان وجود دارد؟ آيا صرف خواسته‌ها و حديث‌هاي آرزومندي آنان مي‌تواند مبنايي براي تحقق آرمان‌ها و ايده‌هايشان قرار گيرد؟ آيا ما براي فهم زيست‌جهان كنوني و معضلات و بحران‌هاي خود با موانع سترگ متافيزيكي مواجه نيستيم؟ آيا براي تحقق آرمان‌هايمان نبايد گوشه‌ي چشمي نيز به تاريخ و امكانات تاريخي داشته باشيم؟ اين اثر در صدد است تا نشان دهد كه چگونه تفكر حكمي و فلسفي مي‌تواند ما را در فهم مسائل‌مان و يافتن افق‌هايي حقيقي به منظور مواجهه راستين با آن‌ها ياري رساند و نيز از هدر دادن سرمايه‌هاي عظيم مادي و معنوي و امكانات تاريخي جلوگيري نمايد. به اين اعتبار، تفكر خودكنشي سياسي در عميق‌ترين و اثرگذارترين معناي كلمه است...