هنوز هم كه هنوز است شنيدن نام «تيمورتاش» همه را به ياد عبدالحسين تيمورتاش وزير دربار پهلوي اول مي‌اندازد. حدود هشت دهه از قتل تيمورتاش در زندان قصر مي‌گذرد. در اين هشت دهه «تيمورتاش»‌هاي ديگري هم در عرصه‌هاي سياسي، فرهنگي و هنري ظهور كرده‌اند اما هرگز نتوانسته‌اند نامي هم‌پاي «عبدالحسين» به دست بياورند. ايرج هم يك «تيمورتاش» بود اما اين تيمورتاش بودن او را درسايه‌ي شهرت عموي بزرگش نگه داشت. كودكي ـ و چه بسا همه‌ي‌عمرش ـ درسايه عمو گذشت و جواني‌اش درسايه‌ي عمه‌اي كه در پزشكي نامدار بود و عموزاده‌هايي كه به منبع شهرت فاميل نزديك‌تر از او بودند. اما او در حوزه‌ي فعاليت‌هاي خود آثار ماندگاري خلق كرده است. ترانه‌سرايي است كه كمتر از او شنيده‌ايم، در جواني روزنامه‌نگاري را تجربه كرد، و همزمان ترانه‌سراي راديو شد و با بسياري از خوانندگان مشهور عصر خود همكاري كرد. همكاري موثري كه آثار ماندگاري را به تاريخ موسيقي ايران هديه كرده است. ايرج تيمورتاش بيش از هر چيز خود را معلم مي‌دانست و عاقبت وقتي راه تدريس به رويش بسته شد، در تنهايي تكيد و در كنج عزلت جان سپرد.