سفر خوردن عقرب‌هاي كوچك و لبخند پهن آدم‌هاي فضاي مجازي نيست. گاه نيش پشه دراكولا، تب مالت و ويروس‌هاي اسهال و استفراغ بنگالي است، وگاه يك درد طولاني از عشقي كه جا مانده؛ همان كه مي‌ماند و مثل يك گربه به در اتاقمان چنگ مي‌زند. رمانتيك‌ها شايد اين طور توصيفش مي‌كردند: وقتي تن غريبه‌اي در شهري غريب وطنت بشود و تو تركش كني. بله، سفر دورمان مي‌كند از بي‌نهايت غم و آرزوهاي بربادرفته. سفر رنجمان را پذيرفتني‌تر مي‌كند. اما گاه رنج ديگري برايمان نمي‌آورد؟ اين نظر چقدر شبيه پرواززدگي است.