مسحور رمان هاروکی موراکامی شویم، بسیار راحت‌تر از آن است که بخواهیم در مورد این‌که او چطور این افسون را خلق کرده، اندیشه کنیم. اغلب رمان‌های وی، از جمله مشهورترین آن‌ها با عنوان تاریخچه‌پرنده‌ی کوکی عمدتا فاقد عنصر تعلیق در داستان هستند. خط روایت داستان‌هایش کمی منفعل است و افسانه‌هایی که تعریف می‌کند، مبهم و گنگ‌اند. با این حال، جریان داستان‌های او اشتیاق خواندن و دنبال کردن را چنان برمی‌انگیزد که خواننده ناگهان خود را در انتهای یک کتاب چند صفحه‌ای می‌یابد گویا در حالت خلسه فرورفته است. خواننده چنین حس می‌کند که با چیزی بزرگ و عمیق ارتباط برقرار کرده، هرچند که مطمن نیست آن چیز چیست! اتفاقات زیادی در رمان‌های موراکامی رخ می‌دهد، اما آن‌چه سبب حک شدن رمان در ذهن خواننده می‌شود، حال و هوای متفاوت آن است، در یک آن سکوت و سکون آبستن می‌شود با ... با چه؟ با بعضی معانی و مفاهیمی که برای همیشه از یاد رفته بودند. نویسنده برای رسیدن به این مقصود تمام کارها را به شکل وارونه انجام می‌دهد، حداقل از دیدگاه معیارهای ادبیات دنیای غرب. تنهایی، موسیقی و عشق اهمیت زیادی در دنیای موراکامی دارد. رابطه‌ی بین زنان و مردان در داستان‌هایش درست مانند نقاشی سیاه‌قلم است:‌ دو جنسیتی که عاشق هم می‌شوند و قلب یکدیگر را می‌شکنند. می‌توان این را جزئی از سبک آثار موراکامی دانست، البته در این رمان در واقع عناصر غیرواقعی طوری به کار گرفته شده‌اند که به سختی می‌توان آن‌ها را از واقعیت دور دانسته و حتی تشخیص داد، چرا که این دو روایت همزیستی یک‌پارچه دارند.