اين کتاب دفاعي است از اين ادعا که بوف کور شاهکاري جهاني است و در گفتگو با سنت ادبيات غربي، مخصوصا سنت گوتيک نوشته شده است. بيرد مي‌گويد بوف کور بر متن يک سنت ادبي غربي نوشته شده است و اصلا اثري زندگي‌نامه‌اي نيست. بسياري از مضامين بوف کور از مضامين غيرشخصي‌اند و مربوط‌‌ اند به ادبيات مابعد رمانتيک؛ مثلا همزادها، تکرار، درونمايه‌ي مرگ، زيبايي‌شناسي وحشت. بيرد اين کتاب را بيش‌تر از منظر نقد جديد نوشته است؛ اما ضمنا او به اين ايده تي. اس. اليوت وفادار مانده است که آثار بزرگ در خود نظم ايده آل مشترکي پديد مي‌آورند که با ورود يک شاهکار جديد بار ديگر تعريف مي‌شود. نکته اين است که اکنون اثري وارد سنت‌روايي غرب شده است که از خود اين سنت نيست و اين معضلي است که مايکل بيرد در پي حل آن است.