مهي از تاريكي، در شهر لانه ساخته و ذرات خاكستري در هوا شناورند. ساختمان‌هاي بي‌ در، پنجره‌هاي شكسته، ديوارهاي فرو ريخته. تابلوهاي ساختمان‌ها تكان مي‌خورند، درها باز و بسته مي‌شوند. نسيم سردي تنم را مي‌لرزاند. در اين بيابان منجمد، قدم زنان از بين ماشين‌هاي سوخته و زنگ زده عبور مي‌كنم و به ناكجا آباد مي‌روم.