سالن در سکوتی محض فرو می‌رود. آرشه را روی سیم‌هاحرکت می‌دهم. انگشتانم را روی گریف حرکت می‌دهم و به حرکت‌های درست و غلطی که در طول تمام این سی‌وچندسال کرده‌ام: فکر می‌کنم. می‌نوازم و به ساز کوک و ناکوک این روزگار فکر می‌کنم. چشم می‌بندم و می‌نوازم. شاید خیلی‌ها نامش را تبحر بگذارند اما من رشته‌ی دلم را به انگشتانم پیوند داده‌ام و با خیال راحت می‌نوازم. زدن رسم خودش را می‌خواهد. باید دل بدهی و دل بگیری. باید حواست باشد که آن بچه‌هایی که روبه‌رویت نشسته‌اند: کم از آن بالا نشینام ندارند. این بچه‌ها حتی اگر اصول نواختن را ندانند، بی شک با عشق زدن را درک می‌کنند. چشم باز می‌کنم. همه چشم‌ها، به من خیره است. غرق این نگاه‌های سرد و مغرور می‌شوم. نگاه‌هایی که فریاد می‌زنند: برایمان دل نسوزان. طفلکی گفتن‌هایت را برای خودت نگه‌دار و ترحمت را جای دیگر خرج کن! لبخند می‌زنم و می‌نوازم. جای همه‌شان لبخند می‌زنم. اجرا به پایان می‌رسد و تشویق‌ها تکرار می‌شود.