نويسنده ابتدا بحث از فلسفه را نه به عنوان آموزه يا نظامي از تفكر، بلكه همچون شيوه‌اي از زندگي آغاز مي‌كند. اگزيستانسياليسم در واقع فلسفه‌اي درباره فرد انضمامي و عيني است. سپس به بحث درباره ماهيت و شكل‌هاي خودفريبي يا سوء باور و امكان اخلاق اصيل بر پايه مسئوليت وجودي مي‌پردازد. در بخش‌هاي بعدي كتاب ارتباط مستمر و پيوسته فلسفه اگزيستانسياليسم در شرايط امروز مورد بررسي قرار مي‌گيرد. با توجه به گستره اين جنبش در سده بيستم، اگزيستانسياليسم مسلما بر محور آثار ژان پل سارتر استوار است و هيچ كس بهتر از او اتحاد و تنش ميان فلسفه و ادبيات، امر مفهومي و تخيلي، امر انتقادي و امر ملتزم، فلسفه در مقام انديشه و تامل و فلسفه به عنوان شيوه زندگي را به تمثيل در نياورده و كيفيت فلسفه‌ورزي وجودگرايانه را به تعريف نكشيده است.