آن‌ها که به زبان فارسي مي‌نويسند يا ترجمه مي‌کنند خيلي زود طعم انزوا را مي‌چشند؛ آن‌ها که به فارسي مي‌خوانند کمي ديرتر. فارسي جزيره‌ي دورافتاده و در قرنطينه‌اي است که چيز زيادي براي تقسيم کردن با جهان در چنته ندارد. کسي ما را ترجمه نمي‌کند. کسي آن چه را مي‌نويسيم نمي‌خواند؛ با اين همه مي‌توان باور داشت به اين‌که اين جا، يعني درفارسي، بعضي کتاب‌ها بلندپروازانه‌ترين کالاهايي هستند که از قضا سوداي اين را دارند که به چيزي کلي، به چيزي در وراي انزواي تاريکمان اشاره کنند. به آينده‌اي که در آن اين زبان بتواند مرزهاي سخت حصرش را پس پشت بگذارد. مجموعه کتاب‌هاي نشر«ردپا» در جست وجوي ردپاي چنين اشاره هايي در نظريه وادبيات معاصر ايران است. با اين اميد مضطربانه که اين ردپا در روزهايي که نيامده‌اند تشخيص پذيرباقي بماند.