حقيقت آن‌كه داستان «اوليس» لابه‌لاي اساطير يونان، تاريخ و جغرافيا و افسانه‌هاي ايرلند، مناسك مسيحيت، انواع گوناگون سبك‌هاي ادبي، سيلان خودآگاهي و تك‌گويي دروني، اشارات ادبي و فلسفي و حتي علمي، پاره‌هايي از زندگي جويس و خانواده جويس، زندگي روزمره دابليني‌ها، تكه‌هايي از ترانه‌ها و اپراهايي كه خواندن آن‌ها رواج داشته (در «اوليس» به چند اپرا و 304 ترانه و تصنيف و سرود و 52 شعر كودكانه و آواز به اصطلاح «كوچه باغي» اشاره شده است) و اشاره به بيش از هزار شخصيت كه هر كدام نمونه‌اي از صاحبان مشاغل و حرفه‌هاي گوناگون هستند، پراكنده و پنهان شده است. در اين ميان چگونه مي‌توان از «داستان» اوليس سردرآورد؟ اين داستان در واقع همان قصه ساده‌اي است كه «از هر زبان كه مي‌شنوم نامكرر است». سه شخصيت اصلي هم بيشتر ندارد: استيون ددالوس، لئوپولد بلوم و زنش مالي بلوم. اما بيرون كشيدن اين قصه ساده از دل متن كتاب به كوششي طاقت‌فرسا نياز دارد كه حتي مشتاق‌ترين و كنجكاوترين خواننده را مايوس مي‌كند. بنابراين، تنها راه براي كساني كه فقط داستان و رمان مي‌خواهند، آن است كه عصاره داستاني هر بخش را به زبان راحت و ساده و بدون اشارات و تلميحات و «بازي‌هاي زباني» بخوانند. اين كتاب همان «عصاره داستاني» است.