کتاب «انسان شناسي وجودي» دعوتي است براي بازگشت به انسان‌شناسي اصيل. انسان‌شناسي‌اي که تنها بر فرهنگ و جامعه تمرکز ندارد و چيزي که در آن مهم است، مطالعه انسان در وضع تجربي‌اش است و نه وضع انتزاعي. انسان‌شناسي وجودي در کتاب حاضر، که از خلال آثار دو تن از بنيانگذاران اصلي‌اش يعني مايکل جکسون و آلبر پي‌يت مطرح مي‌شود، دعوت مي‌کند به نزديک‌شدن به توصيف و تحليل لحظات زيستن. آن زمان که زندگي يک شخص زيسته مي‌شود، يعني فاش مي‌شود. آن زمان که سايه‌روشن‌هايي از حضور در جهان به پيش مي‌آيند و غايب مي‌شوند. آن زمان که انسانيت شخص، همواره پروژه‌اي ناقص است.