پس از رنسانس و قرار گرفتن انسان در مرکز جهان و نيز از زماني که انسان توانست خود را موضوع مطالعه خود قرار دهد، توجه به ذهن، که بي‌شک ابزار آدمي براي درک جهان اطرافش است، مد نظر علوم مختلفي قرار گرفت که از جمله آن‌ها انسان‌شناسي است. کتاب حاضر شاخه انسان‌شناسي فلسفي و دغدغه‌هاي آن را با توجه به اصول انسان‌شناسي شناختي و ديگر علوم شناختي بازخواني مي‌کند و مهم‌ترين هدف آن ارائه خوانشي از انسان‌شناسي فلسفي با توجه به ديدگاه و مسائل مطرح در انسان‌شناسي شناختي است.