محمد مختاري در کتاب «انسان در شعر معاصر» به درک و تصوير «انسان» در شعر و فرهنگ ايران از گذشته تا امروز مي‌پردازد. ريشه‌هاي اين دستاورد قديمي شعر فارسي را مي‌کاود و شباهت‌ها و تفاوت‌هاي درک و دريافت شاعران معاصر را نيز به‌دقت بيان مي‌کند. او در اين بررسي از سير تطور و تکامل انديشه مدرن جهان بهره مي‌گيرد و از پسِ پرداختن به دوره‌هاي گوناگون انديشه بشري و بررسي توأمانِ شعر شاعران کلاسيک و شعر چهار شاعر بزرگ معاصر ـــ نيما، شاملو، اخوان، فروغ ـــ به مفهومي بنيادين و متمايزکننده در شعر معاصر پي مي‌برد:‌ درک حضور ديگري. مفهومي ـــ به‌تعبير او ـــ طبيعي و بديهي که فقدان آن، اسباب تحقير و خوارداشت انسان و زمينه‌ساز حذف «ديگري» بوده است.