ما در جهاني زندگي مي‌کنيم که روزبه‌روز ناپايدارتر، نامطمئن‌تر، پيچيده‌تر و مبهم‌تر مي‌شود. در اين جهان، هيچ فردي به‌تنهايي نمي‌تواند همه‌چيز را بداند يا انجام دهد. براي موفقيت، سازمان‌ها بايد افراد برجسته‌اي را استخدام کنند و به آنها کمک کنند تا به‌ طور مؤثري همکاري کنند. اين امر مستلزم آن است که افراد احساس آزادي و امنيت کنند تا نظرات خود را بيان کنند و تخصصشان را به اشتراک بگذارند. در واقع وقتي اين امنيت وجود دارد، کارکنان اطمينان پيدا مي‌کنند که هر زمان در مورد موضوعي يا سياستي ترديد دارند مي‌توانند سؤال کنند؛ اگر اشتباهي رخ دهد به سرعت گزارش مي‌شود و امکان اصلاح سريع فراهم مي‌شود؛ هماهنگي بي‌وقفه بين گروه‌ها يا دپارتمان‌ها امکان‌پذير مي‌شود و ايده‌هايي نوآورانه مطرح مي‌شوند که مي‌توانند تحول‌آفرين باشند.