دنياي آيوازيان، دنيايي است آرام همانند خود او، بدون ادعا، بدون شعار، ولي مملو از احساسات لطيف، كه در سايه ظرافت رنگ‌ها محو مي‌شود و نقاشي انگار تنها خاطره و رويايي است از يك روز بهاري، كه ترنم آواي رازگونه‌اش از دوردست‌هاي افقي ناپيدا مي‌شود. استعاره‌اي است از يك روز، يك خاطره ماندگار، منظره‌اي ثبت‌شده و استثنايي.