نوشته حاضر به معرفي و بررسي فرايند استعاره از منظري ادراكي اختصاص يافته است. كوشش نويسنده برا اين است تا از بررسي مطالعات پيش رو در باب استعاره، به نقد اين دسته از پژوهش‌ها بپردازد تا از اين طريق به سراغ معرفي انگاره مورد نظر خود برود. اين فرض بر اين پايه استوار است كه استعاره اساسا فرايند جايگزيني واحدي به جاي ديگر نيست، بلكه همچون مجاز، بر حسب بافت و عملكرد فرايندي به نام كاهش، امكان تعبير مي‌يابد.