همذات پنداري چهره هاي خير و يا شر در فصول مختلف کتاب حاضر به شدت استنباط مي شود براندن از پيشا تاريخ و اسطوره به تاريخ اديان گذر مي کند؛ در فصول اوزيريس و گيلگمش به نحوي رهروي ايزيس و گيلگمش را يکسان پنداري مي کند يا انکيدو و ايوب به خاطر دردهايي که بر آنها هموار مي شود و شيوه ي سلوک معنويشان به اين هماني مي رسند ،ست يهودا هرودس و پونتيوس پيلاطس از آنجا که مظهر شرارتاند و جز بدي تراوشي ندارند، همذات پنداشته مي شوند در حقيقت هنگامي که مي خواهيم ارتباط ميان فصول اين کتاب را دريابيم بررسي هر يک از اين چهره ها راه گشايي است براي شناخت معادل يا متضاد آنها در طول تاريخ و يا مقوله ي شيطان و فرشتگان که اين چنين نزديک با ما و در ما زندگي مي کنند، در فصول بيست وسه و بيست و چهار چنان بررسي مي شوند که ما هرگز بدين گونه بر آنها تعمق نکرده بوديم و به حضور دايم شان پي نبرده بوديم.