وقتي آدم كسي را دوست نداشته باشد، نه در اين سوي زندگي و نه در آن سو، اهميتي ندارد نمي‌تواند ا‌و را ببيند. وقتي آدم كسي را دوست دارد، هميشه چيزي براي گفتن يا نوشتن به ا‌و پيدا مي‌كند، تا آخر عمر. اين يك قانون قديمي دنيا‌ست، قانوني نامكتوب: هر كسي كه چيزي بيشتر دارد. در همان لحظه، چيزي كمتر دارد. هيچ‌چيز دوام ندارد. هيچ‌چيز تا ابد باقي نمي‌ماند و خوشبختي آلبن هم به خصوص به اين دليل كم دوام‌تر است كه مسري شده. در جايي كه فقط يك ديوا‌نه وجود دارد، همه مطمئن‌اند كه ديوانه نيستند. خوشبختي واقعي، وعده خريد يا بستن قرارداد نيست. خوشبختي واقعي اين است: يك چهره ناشناس، و اينكه گفته‌ها چگونه كم‌كم آن چهره را روشن مي‌كنند، آشنا، صميمي، شكوهمند، ناب و خالص.