نمايشنامه‌اي كه پيش روي شماست، جزو متوني است كه تراژدي كمدي خوانده مي‌شود؛ به بيان ساده‌تر يك كمدي سياه. اشتباه نكنيد، كار از جنس بكت و چخوف و مامت نيست. از زبان استعاره هم‌چون نويسندگان قبل از خود سود نمي‌برد و همين موضوع ارتباط با متن را ساده مي‌كند. تا جايي كه مي‌شود در نگاه اول گفت متني سطحي است؛ اما روايتي است وحشتناك درباره رابطه‌هاي موجود در يك خانواده؛ يا بهتر است بگويم بي‌‌رحمي افراد نسبت به هم . شايد هوشمندي نويسنده در همين تركيب باشد. تركيب‌ آدم‌هاي زياد، براي ايجاد برد و بعد در داستان. خب، ما در دستمان چه داريم؟ نمايشي كه اجرايش بيش از سه ساعت به طول مي‌انجامد، حداقل با هشت شخصيت محوري مواجه هستيم. نمايشنامه‌اي داريم زنده، پويا و سرشار از انرژي‌اي كه در هر خط از متن قابل لمس است....