در اوايل سال‌هاي پنجاه ميلادي، راشومون اهميت سينماي ژاپن را براي غربي ها آشكار مي‌كند. اين فيلم شير طلاي ونيز و يك جايزه‌ي اسكار را در هاليوود به طور متوالي به دست مي‌آورد. مولف آن، آكيرا كوروساوا، اساسا وابسته به فرهنگ كشورش و در عين حال شيفته‌ي فرهنگ استوديوهاي قدرتمند ژاپن (شوچيكو، توهو)، به عنوان فيلم‌نامه‌نويس و مخصوصا كارگردان فعاليت مي‌كند و از ژانري به ژانر ديگر مي‌رورد؛ سينماي اكشن ( از سوگاتا سانشيرو تا سانجورو)، حماسه‌هاي تاريخي درخشان (كاگه موشا، آشوب)، فيلم‌هاي نوار (سگ ولگرد)، درام‌هاي معاصر درون نگرانه (زيستن)، يا اقتباس‌هايي از نويسندگان غربي ( شكسپير، گوركي، داستايفسكي). كوروساوا فيلم‌سازي است كه از موفقيت عمومي و نقدهاي مثبت بين‌المللي سيراب شده و امروزه هنوز به شكلي قابل ملاحظه تاثيرگذار است، براي مثال بر ژانر وسترن؛ كلينت ايستوود از صميم قلب اعتراف مي كند كه يوجيمبو براي او منبع الهام است. سينماي او فاصله‌ي ميان فرهنگ فئودالي سنتي ( مبتني برانكارفرد) و فراگيري دموكراسي را به دقت بررسي مي‌كند، در جهاني كه در پي قدرت و افراط در ابراز خويشتن، فاسد شده است. غناي آثار او در تناقضات ژاپن مدرن نهفته است. آشتي دادن روح ژاپن سامورايي‌ها و اومانيسم حسن بزرگ سينماي او است كه گستره‌ي آن حقيقتا جهاني است.