مارتين اسكورسيزي طي سي سال دوران حرفه‌اي و كارگرداني بيش از بيست فيلم بلند، به مقام استاد بزرگ سينماي آمريكا دست يافته است. و از آن دست سينماگراني است كه درجاي جاي فيلم‌هاي‌اش حضور دارد. اين سينماگر سينمادوست، از كارهاي كلاسيك سينماي آمريكا و همين‌طور موج نوي اروپا بهره مي‌برد و در سال‌هاي هفتاد به طور حرفه‌اي وارد عرصه سينما مي‌شود؛ او با راننده تاكسي به سرعت به موفقيت مي‌رسد، فيلمي كه غناي جهان‌اش را آشكار مي‌كند و همكاري‌اش را با رابرت دنيرو رقم مي‌زند. از اين پس، اسكورسيزي فيلم‌هاي‌اش را بدون سازش هنري و بدون گوشه‌نشيني مي‌سازد (همان‌طور كه خودش دوست دارد بگويد «يك فيلم براي خودم، يك فيلم براي آن‌ها»)، چيزي كه در دل صنعت سينماي آمريكا متداول نيست، جايي كه هيچ‌چيز به هيچ‌وجه قطعي نيست: نيويورك، نيويورك، گاو خشمگين، آخرين وسوسه مسيح، كوندون، كازينو، هوانورد... اسكورسيزي پيوسته در حال كشف آمريكا و تاريخ‌اش است، تاريخي شكل گرفته در درد مهاجرت‌هاي متوالي، با فيلم‌هايي مانند عصر معصوميت يا دار و دسته‌هاي نيويورك، تا آخرين اثر بزرگ‌اش، رفتگان، كه نقدي شديد است بر دوره معاصر. او ذوق مستند سازي‌اش را حفظ مي‌كند و به طور منظم به آن باز مي‌گردد، كارهايي درباره موسيقي (آخرين والس، هيچ راهي به خانه نيست: باب ديلن) يا تاريخ سينما (سفري با مارتين اسكورسيزي در سينماي آمريكا، سفر من به ايتاليا). بنياد سينماي جهاني كه او تاسيس كرده است نيز وي را به عنوان هنرمندي پر شور و سفير خستگي‌ناپذير هنر هفتم به همگان شناسانده است. توما سوتينل چهل و هشت ساله، از 1989 در لوموند روزنامه نگار است. او پس از قلم زدن در باب موسيقي، آفريقا را در دوره چارلز تيلور و لوران - دزيره كابيلا بررسي كرده است. وي در سال 2000 به صفحه سينمايي لوموند پيوسته است.