دكتري جوان پس از رهايي از اردوگا‌هاي مرگ، با خبر شد كه بسياري از عزيزانش از جمله همسر باردارش را از دست داده، و در سپتامبر 1945 به دوستانش نوشت: «بي‌اندازه خسته‌ام، بي‌اندازه تنها و غمگينم.» اما او با نيرويي حيرت‌انگيز، باز به زندگي روي‌آورد و تسليم افسردگي و پوچي نشد. او تا 52 سال بعد به زندگي فعال خود ادامه داد و به چهره‌اي پرآوازه‌ در دنياي روان‌پزشكي و معنا‌درماني بدل شد.