"اين روزنامه‌هاي انگليسي چقدر خوب‌اند!" دکتر اين را با خود گفت و در مبل بزرگ چرمي فرورفت. دکتر سارازن در تمام طول زندگي‌اش از تک‌گويي، که نوعي سرگرمي ذهني است، سود جسته بود. مردي بود پنجاه ساله، با خطوط ظريف چهره، چشماني پاک و سرزنده پشت عينکي با قاب فولادي، ظاهري در عين حال جدي و دوستانه؛ يکي از آن آدم‌هايي که در اولين برخورد با او به خود مي‌گوييم: "اين هم يک انسان والا." در آن ساعت صبح، گرچه لباسي که بر تن داشت هيچ نشاني از تکلف نداشت، صورتش را اصلاح کرده و کراوات سفيدي به گردن بسته بود...