آخرين باري كه ديدمش، بهش گفتم: گوش كنين سرژ، افسردگي يه مخمصه‌ست. كسي نمي تونه كمك‌تون كنه. كسي كاري براتون نمي‌كنه. تنها راه علاج اراده است، اراده. اين حرف من حالش را سه برابر بدتر كرد. اصلا نبايد چنين چيزي بهش مي‌گفتم. عاطل و باطل مونده بود با چنان نگاه مخوفي كه به عمرم نديده بودم. اگه من افسرده بودم و بهم مي‌گفتن اراده، اراده، خودم رو يه راست از پنجره پرت مي‌كردم پايين.