احمد محمود را پدر داستان‌نويسي اجتماعي مي‌شناسند. محمود تا مدت‌ها عضو فعال کانون نويسندگان ايران بود و سپس به انشعاب شوراي نويسندگان و هنرمندان ايران پيوست. او که به‌دليل زبان و لحن صميمانه آثارش، مخاطبي عام داشت، علاوه‌بر داستان‌نويسي تلاش‌هايي نيز در جهت نوشتن فيلم‌نامه کرد. اولين و آخرين فيلم‌نامه ساخته‌شده‌اش آب (حبيب کاوش، 1353) نام داشت. او اين فيلم‌نامه را براساس داستاني از خودش، نوشته بود. دو فيلم‌نامه ديگر او؛ «پسران والا» و «ميدان خاکي» است. پسران والا : در مورد مردي به نام شير شيران که پسرانش همه شغل هاي حساسي دارند و از همين رو به هر که بخواهد زور مي گويد ... و ميدان خاکي : مردم ميداني در جنوب شهر تصميم مي گيرند تا مجسمه شاه را در ميدان نصب کرده و بدين بهانه شهرداري را مجبور کنند تا آنجا را آسفالت کرده و به آنها نيز آب و برق بدهد ...