فريد‌الدين ابوحامد محمدعطار نيشابوري يکي از عارفان و شاعران نام‌آور پايان قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجري در نيشابور است. اين عارف بزرگ، عميق‌ترين مسائل عرفاني را به ساده‌ترين شكل در قالب داستان‌هايي شيرين در شعرهايش بيان مي‌کند. تذکره‌الاوليا به معني ياد دوستان خدا است. زندگي، حالت‌ها، انديشه‌ها و سخنان عارف‌هاي بزرگ زمان گذشته است. عطار آن را با نثر بسيار زيبايي نوشته است که از شاهکارهاي اوست. از اين کتاب ارزشمند زندگي دوازده عارف بزرگ انتخاب شده و به نثر ساده و رواني براي کودکان بازنويسي شده است.