فرید الدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری یکی از عارفان و شاعران نام‌آور پایان قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری در نیشابور است. این عارف بزرگ، عمیق‌ترین مسائل عرفانی را به ساده‌ترین شکل در قالب داستان‌هایی شیرین در شعرهایش بیان می‌کند.