ادوارد براون مستشرق، اديب و سخن‌شناسِ برجسته‌ي اهل بريتانيا بود. عمده‌ي شهرت براون نزد مخاطبين فارسي‌زبان، مرهون آثار پژوهشي او در باب تاريخ ادبيات فارسي است. آثاري که چنان عالمانه، فاضلانه و دقيق‌اند، که گويي به قلم فردي نگاشته شده‌اند که با انس و الفت با زبان و ادبيات فارسي از بطن مادر زاده شده است. نخستين آشنايي جدي ادوارد براون با زبان و ادبيات فارسي، پس از سفر يک‌ساله‌اي حاصل شد که او طي سال 1887 به ايران داشت. آنچه در کتاب يک سال در ميان ايرانيان (A Year Amongst the Persians) خواهيد خواند، شرح اين سفر فرخنده و پرماجراست. کتاب يک سال در ميان ايرانيان، از بسياري جهات اثري خواندني و آموزنده است. در اين کتاب، ايرانِ عصر قاجار را از زاويه‌ي ديد ناظري دقيق و تيزبين خواهيم نگريست، که علي‌رغم علاقه به سرزمين ايران، هرگز بر کاستي‌ها و عيوبِ مشهود در فرهنگِ مردمانِ اين سرزمين چشم نبست. اين علاقه‌ي قلبي و نگاه انتقادي توأمان با آن، چنان‌که خود پس از مطالعه‌ي اثر پيش رو تصديق خواهيد نمود، در هر سطر از کتاب يک سال در ميان ايرانيان پيدا و آشکار است. کتاب يک سال در ميان ايرانيان، همچون سفرنامه‌هاي مشابهي که به قلم ديگر مستشرقين نامدار غربي به رشته‌ي تحرير درآمده‌اند، حاوي اطلاعات ارزشمندِ فراواني در باب زندگي اجتماعي ايرانيان در اواخر سده‌ي نوزدهم ميلادي است. البته اين اطلاعات بيشتر ناظر به جزئيات زندگي قشر روشنفکر ايراني در بازه‌ي زماني مورد بحث‌اند. چه، براون به سبب روحيات و گرايشات خاص خويش، حين اقامت خود در ايران، بيشتر با نخبگان ايراني نشست و برخاست داشته است. با وجود اين، هنگام مطالعه‌ي کتاب يک سال در ميان ايرانيان، به مطالب و گزارش‌هاي جالب توجهي نيز، در باب زندگي ايرانيانِ متعلق به ديگر طبقات اجتماعي، برمي‌خوريم