با توجه به محدودیت منابع علمی و دانشگاهی در حوزه یادداشت‌نویسی و مقاله‌نویسی در مطبوعات، خلا اطلاعاتی قابل‌توجه‌ی حس می‌شد. این منابع نمی‌توانست پاسخ‌گوی نیاز جوانان باشد و به آن‌ها راهکار نشان دهد تا خود، سایت، و سوژه‌هایشان را قربانی نکنند. بنابراین، احساس نیاز در این حوزه، در کنار سابقه مطالعاتی و پژوهشی‌ای که در این زمینه داشتم مرا بر آن داشت تا راهکاری بجویم که جدای از استوار بودن بر مبانی علمی، شیوه بیان آن، مخاطبان بیش‌تری را پوشش دهد. این مهم، ذهنم را به مهندس عباس عبدی معطوف کرد؛ فردی که از سال 1370 یادداشت‌هایش را دنبال کرده‌ام و بی‌شک یکی از یادداشت‌نویسان مطرح، و در عین‌حال، بسیار پرکاردهه‌های احیر ایران است. هرچه زمان گذشت، این باور در ذهنم قوام بیش‌تری یافت که انتقال تجربیات سرمقاله نویسی و یادداشت‌نویسی عبدی نه تنها مطلوب، بلکه ضروری است؛ زیرا عبدی را نه تنها جلوتر از منابع علمی سرمقاله‌نویسی داخل و خارج از کشور دیدم، بلکه چون ایرانی بود اندیشه‌هایش را قابل استنادتر و کاربردی‌تر یافتم.