با خودم عهد کرده بودم که هيچگاه يادداشت هاي روزانه ي ژورناليستي ام را کتاب نکنم، تا اينکه پاي استدلالي قانع کننده به ميان آمد: اين گزارشها صرفا خروجي بازديدي شش هفته اي نيستند، بلکه ما حصل علاقه اي حدودا چهل ساله به خاور دورند. سال1933 بعد از فارغ التحصيلي از دانشگاه، به عضويت شوراي آمريکايي موسسه ي اقيانوس آرام درآمدم- سازماني بين المللي به نمايندگي از کشورهاي حوزه ي اقيانوس آرام. اکتبر 1934 به مدت يک سال به توکيو رفتم تا در يکي از پروژه هاي اين موسسه تحت عنوان «راهنماي اقتصادي منطقه ي اقيانوس آرام» مشغول به کار شوم موسسه اميدوار بود که با متمرکز کردن فعاليتش در توکيو بتواند به ليبرال هاي ژاپني نزديک شود و تا جايي که مي تواند حمايتشان کند، اما معلوم شد گروه هايي که آنجا قدرت را در دست دارند راهشان سواست. اکتبر 1935 در راه بازگشت، به چين رفتم و طي حدود يک ماه از پکن و اطراف و اکنافش بازديد کردم و در ادامه، با خط آهن شرق به غرب سيبري، به خانه بازگشتم.