تو مرا بي‌منتها كرده‌اي، رضاي تو اين است. تو اين سبوي شكننده را هميشه خالي كرده‌. باز از حياتي تازه سرشار مي‌كني. تو اين ني كوچك را بالاي تپه‌ها و دره‌ها برده‌اي و. از آن نغمه‌هاي جاودانه نو دميده‌اي. از نوازش انوشه‌‌ دست‌هايت، اين دل كوچك من، از شادي، حدودش را گم مي‌كند و نگفتني را به زبان مي‌آورد. هديه‌هاي بي‌منتهاي تو. فقط به اين دست‌هاي خيلي كوچكم به من مي‌رسند. قرن‌ها مي‌گذرند و تو همچنان مي‌ريزي و. باز براي پر شدن جا هست.