سي و پنج سالگي وقت كنار كشيدن از زندگي است. حداقل اين نظر شخصيت اول تنها رماني است كه اوژن يونسكو نوشته. ارثيه ناگهاني اين امكان را به قهرمان رمان مي‌دهد كه شغل بي‌اهميت و كسل‌كننده‌اش در اداره‌اي گمنام را ول كند. او ديگر كاري ندارد جز اين كه سعي كند از زندگي لذت ببرد... آن‌چه ما در زبان ساده و شيء‌گراي اين اثر مي‌يابيم، قابليتي نمايشي و حتي تراژيك است به قدرت نمايشنامه‌هاي اوژن يونسكو.