چيزهايي مي‌بينيم، تصاويري كه پيدا مي‌شوند، محو مي‌شوند و گاه در ذهنمان نقش مي‌بندند. مثل سفر با اتوبوس در ميان خواب و بيداري. آنچه مهم است در بطن تصاوير نيست، در ميان سرنخ‌هاي گذراست. توجه به اين سرنخ‌ها اساس كار اين كتاب است و اين " زندگي نو" را به شعر كه عالم احساس است نزديك كرده است. تاويل جهان در نظرگاه اين كتاب تغزلي است. نظرگاهي كه امكان حرف زدن آزادانه را دربارة عناصر اساسي زندگي يعني مرگ، تقدير يا تصادف، بودن، عشق، عدم خوشبختي، شهروندي درجه دوم، له‌شدگي و دل‌شكستگي مهيا مي‌كند. در " زندگي نو" آنچه مهم است نه راز‌هاي زندگي، كه مردمانند ـ قهرماناني كه گرداگرد اين رازها مي‌گردند و هستي را تاويل مي‌كنند. زندگي اين قهرمانان را كتابي رقم مي‌زند كه بود و نبودش در هالة ابهام است. كتابي كه شرق را نه سرزمين افسانه‌اي عشق و راستي، كه جهاني آشنا با خشونت و بيهودگي معنا مي‌كند.