درباره خويشتن خويش انديشيدن وحشتناك است. اما ابن تنها راه صميمانه كار است. انديشيدن درباره خويشتن خويشم بدان‌گونه كه هستم، انديشيدن به جنبه‌هاي زشتم، انديشيدن به جنبه‌هاي زيبايم، و در شگفت شدن از آن‌ها. چه آغازي مي‌تواند محكم‌تر و استوارتر از اين باشد؟ از چه چيزي مي‌توانم رشد خود را آغاز كنم جز از خويشتن خويشم؟