گر بريزي بحر را از كوزه‌اي چند گنجد؟ قسمت يك روزه‌اي مثنوي مولانا جلال‌الدين بلخي رومي از 2 ديدگاه قابل تامل است. يكي از جنبه‌ي استفاده از قصه و استعاره براي پيام و ديگري از جنبه‌ي نگرش مولانا به جهان و انسان. جنبه‌ي نخست، مايه‌اي غني است براي روان‌درمانگراني كه قصد دارند با رويكرد ساختار‌گرايي، قصه‌درماني و ميلتون مدل به كار روان‌درماني بپردازند و جنبه‌ي دوم، بهانه‌اي است براي بحث‌هاي فلسفي در هر سه بعد هستي‌شناسي، شناخت‌شناسي و اخلاق. نگارنده در اين كتاب به جنبه‌ي دوم نظر داشته است.