كيشلوفسكي هيچ‌گاه از ساخته‌اش خرسند نبود. فيلم‌ها احمقانه بودند حرفه انتخابي‌اش شرم‌آور و بي‌اهميت بود. او فليني، ولز تاركوفسكي و برگمان را دوست مي‌داشت، اما هميشه ادعا مي‌كرد كه اين آثار شكسپير، داستايوفسكي، كامو و كافكار بوده كه عقايد او را شكل داده. وقتي بازنشسته شد گفت كه وقت فراواني خواهد داشت تا كتاب بخواند - هيچ‌وقت ديگر به سينما نخواهد رفت! اما شايد سرخوردگي او از اين واقعيت ناشي مي‌شد كه خود را به كار ناممكن به فيلم در‌‌ آوردن جهان درون گماشته بود، جهان احساس‌ها، جهان نتاقضات تقدير؛ مي‌كوشيد تا به ناملموس دست يابد. و مي‌دانست چه دشوار است اين.