از اواسط تا اواخر دهه‌ 1950 هيچكاك بي مانند شد. او فيلم‌سازي بزرگ بود، در اوج قدرت. موضوع فيلم‌هايش متفاوت بودند، از فيلم‌هاي پرفروش معمايي و حادثه‌اي گرفته تا كمدي سياه، مستند و روان‌شناختي، كه ريسك بيشتري داشتند. در همين زمان بعضي منتقدان بيشتر متوجه او شدند. در حالي كه آندره بازن معتقد بود هيچكاك فقط متخصصي است كه فوت و فن كار را مي‌داند، ديگران نظر متفاوتي داشتند. در پاسخ به بازن، اريك رومر و كلود شابرول به ياري يك‌ديگر اولين كتاب نقد درباره‌ي هيچكاك را نوشتند كه در 1957 چاپ شد. اين كتاب اولين كتابي از اين دست بود كه هيچكاك را به عنوان فيلم‌سازي مطرح مي‌كرد كه چيزي براي گفتن درباره‌ موقعيت بشر دارد.