واژه طنز مفهوم جديد و آن‌ور آبي‌ آن ـ با احترام به پيشينياني چون عبيد زاكاني ـ از دوره مشروطه وارد ادبيات فارسي شد. خاصه آنچه را كه به عنوان طنز سياسي و اجتماعي مي‌شناسيم و اين‌گونه بود كه مثلث طنزپردازان مشروطه يعني دهخدا، ايرج ميرزا و نسيم شمال نقشي پررنگ در ادبيات آن روزگار ايفا مي‌كنند و آثارشان همپاي شاعران جدي‌سرا چونان بهار، فرخي يزدي و ميرزاده عشقي اثربخشي فكري فراواني دارد.