عبدالله موصلي گفته است: «روزي حَجّاج ثقفي در عزاي ازدست‌رفتن دوست عزيزي نشسته بود که گفت: کاشکي کسي با چند بيتي به تسلاي دل ما برخيزد. فرستاده عبدالملک مروان _ از شام _ نزد حجّاج نشسته بود. گفت: حضرت امير! اجازه مي‏دهيد براي تسلايتان چيزي بگويم؟ گفت: بگو! گفت: هر کس روزي عزيزش را از دست خواهد داد يا به مرگ يا به بيماري يا به افتادن از بام. شايد هم با ويران شدن سقف بر سر او يا با افتادن در چاه يا هر راه ديگري که ما نمي‏دانيم. حجّاج گفت: مرا با مصيبتي بزرگ‌تر از مصيبت خودم تسلا دادي!» کتاب پيش رو اثري ادبي است که مجموعه‌اي از نوشته‌ها و حکايات را در باب حماقت در خود جاي داده است. اين اثر به همت ابوالفرج ابن جوزي نگارش شده و موسي بيدج آن را گردآوري و ترجمه کرده است.