ژنرال، قصه‌ي محله‌ي اتابک تهران است، اما فقط همين نيست؛ قصه‌ي پرتکرار و هميشه تازه‌ي جنگ کهنه و نو است؛ نمايش نيروي عصيانگر و عدالت‌خواه جواني عليه ساختارهاي قدرت محلي و سنت‌هاست. زهرا گودرزي در اولين رمانش گام بلندي برداشته است: خلق شخصيت‌هاي زنده و ماجراهاي پرافت و خيزي که از سر مي‌گذرانند. ظهور نويسنده‌اي داستان‌بلد و تازه‌نفس را به ادبيات ايران نويد مي‌دهد. نوجواني بازيگوش، کنجکاو و باهوش به همراه پدربزرگ و مادربزرگش در خانه‌اي محقر زندگي مي‌کند؛ پدرش اسير اعتياد است، و پدربزرگش سال‌هاست به زيرزمين خانه کوچيده و غير از دو چشم در تاريکي و صدايي گاه و بيگاه، اثري از او در زندگي آن‌ها ديده نمي‌شود. روزي پدر، بعد از مدتي گم و گور شدن، به خانه برمي‌گردد و مرافعه‌اي را با باقي خانواده شروع مي‌کند؛ دعوا بالا مي‌گيرد و اتفاق‌هايي رخ مي‌دهد، کساني آسيب مي‌بينند، و همه‌ي اين‌ها آغازگر تغييراتي در پسر مي‌شود. او حالا با چهره‌اي عريان زندگي روبه‌رو شده است و فکر مي‌کند که مي‌تواند و بايد نقشي در آينده‌ خودش و باقي همقطارانش ايفا کند؛ راه خطرناک و هيجان‌انگيزي که پيش‌رو دارد ممکن است با کمک پدربزرگ هموارتر شود. همين جاست که ژنرال وارد مي‌شود. گودرزي در توصيف جزييات ماهرانه عمل کرده و فضاي داستانش را همچون نقاشي وسواسي با جزييات ترسيم کرده است. شخصيت‌هاي منحصربه‌فرد رمان هر لحظه ممکن است دست به عملي پيش‌بيني نشده بزنند و همين مسئله ما را تا انتهاي داستان در اضطراب و تعليق نگه مي‌دارد.